Ομάδες Αυτοβοήθειας
Ομάδα Αυτοβοήθειας για τη Θλίψη και τη Λύπη
Η θλίψη, η λύπη, η ματαιότητα, η απαισιοδοξία, μπορούν να έρθουν κάποια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου και να φωλιάσουν για ένα διάστημα ρίχνοντας τη ψυχή του σε ένα κενό. Τα αρνητικά συναισθήματα είναι επίσης μια ένδειξη ότι κάτι στη ζωή του δεν πάει καλά. Υπάρχουν πολλές ψυχές σε αυτή την πόλη που νιώθουν ή ένιωσαν αυτό το κενό, και είδαν τη ζωή τους να τους εγκαταλείπει.
Δεν είσαι ο μόνος που νιώθει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Μπορείς να μιλήσεις όσο και όποτε θες μαζί μας. Είμαστε μια Ομάδα Αυτοβοήθειας από άτομα που βιώσαμε ή βιώνουμε θλίψη, μελαγχολία, κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, κ.λ.π. και θα θέλαμε να σε ακούμε χωρίς να σε κρίνουμε.
Η Ομάδα Αυτοβοήθειας «Ελεύθερη Πτώση», ‘απογειώνεται’ δωρεάν κάθε εβδομάδα.
Ομάδα Ανθρώπων που Ακούνε Φωνές
Οι άνθρωποι που ακούνε φωνές ή/και έχουν ασυνήθιστες ιδέες ή πεποιθήσεις έχουν μια εμπειρία που δεν μοιάζει με αυτήν των πολλών συνανθρώπων τους. Αυτή η διαφορετικότητα τούς οδηγεί συχνά σε απομόνωση με τρόπο που να δυσκολεύονται στην καθημερινότητα και τη δημιουργικότητά τους. Συνήθως αντιμετωπίζονται ψυχιατρικά με αποτελέσματα καταστροφικά για τη ζωή τους: ψυχιατρικοί εγκλεισμοί, ακούσια φαρμακοθεραπεία, κοινωνικός αποκλεισμός.
Μια εναλλακτική πρόταση είναι οι ομάδες αυτοβοήθειας. Εκεί συναντιούνται άτομα με παρόμοιες εμπειρίες «χωρίς μάσκες» και κουβεντιάζουν με άλλους που έχουν βρεθεί «εκεί», στο σημείο της «άλλης εμπειρίας». Οι ομάδες αυτοβοήθειας δεν είναι θεραπεία, αλλά ένας χώρος όπου μπορεί κάποιος να εισακουστεί και να δεχθεί ενθάρρυνση, επιβεβαίωση και υποστήριξη.
Πώς βοηθούν οι συναντήσεις μιας ομάδας αυτοβοήθειας;
- Βγαίνει κάποιος από την απομόνωση που ίσως βιώνει.
- Μοιράζεται τους φόβους, τις ανησυχίες και τους αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης των εμπειριών του.
- Διαπιστώνει πόσο διαφορετικές είναι οι εμπειρίες του καθένα, αλλά και ότι πολλά συναισθήματα και θέματα είναι κοινά.
- Έχει την ευκαιρία να υποστηρίξει τους άλλους, αλλά και να δεχθεί υποστήριξη ο ίδιος.
- Εξουδετερώνεται η αρνητική στάση απέναντι στη ζωή, που είναι συχνό επακόλουθο των φωνών και των παρανοϊκών ιδεών.
Ομάδα Κινηματογράφου
Η ομάδα κινηματογράφου ξεκίνησε το 2017 με βάση τις αρχές και τη φιλοσοφία των ομάδων αυτοβοήθειας που λειτουργούσαν ήδη για πολλά χρόνια στο Παρατηρητήριο.
Οι ταινίες που επιλέγονται για προβολή έχουν θεματολογία σχετική με την ψυχική εμπειρία και τον ψυχικό πόνο των ανθρώπων οποιασδήποτε μορφής.
Η ιδιαιτερότητά τους όμως είναι, ότι καταγράφουν μια άλλη οπτική, μια «άλλη ματιά», μια διαφορετική ματιά στη διαφορετικότητα η οποία και είναι πάντα, η αφορμή και ο καταλύτης του αναστοχασμού της ομάδας που ακολουθεί την κάθε προβολή.
Στην ομάδα κινηματογράφου στο Παρατηρητήριο λέμε ότι ….βλέπουμε ταινίες για ψυχές…που μιλάνε στις ψυχές μας και μετά την προβολή, στον αναστοχασμό μοιραζόμαστε τα δώρα τους!!
Συντονισμός ομάδας και επιλογή ταινιών
Αγγελική Τσαβέλη Μέλος του Παρατηρητηρίου, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Οι ταινίες που έχουν προβληθεί και κάποιες σκέψεις που προέκυψαν από τον αναστοχασμό τους είναι:
2017- 2018
Girl, Interrupted (Το κορίτσι που άφησα πίσω) του James Mangold (1999) ΗΠΑ
«… ο μόνος τρόπος να παραμείνεις λογικός είναι να τρελαθείς»
Lars and the Real Girl (Ο Λαρς και η Κούκλα του) του Craig Gillespie (2007) ΗΠΑ
«…όταν μια κοινωνία δε διαβρώνει και δεν κατασπαράζει το διαφορετικό ορίζοντάς το ως μη φυσιολογικό»
Being There (Να είσαι εκεί, κύριε Τσανς) του Hal Ashby (1979)
«…καμιά φορά μας δημιουργούν οι άλλοι ή από πραγματικό ενδιαφέρον ή από συμφέρον»
Silver Linings Playbook (Οδηγός αισιοδοξίας) του David Russell (2012) ΗΠΑ
«…διαφορετικοί και ασταθείς είναι τελικά πολύ πιο ώριμοι και σταθεροί από τον συμβατικό περίγυρο που τους χαρακτηρίζει…»
La Pazza Gioia (Η τρελή χαρά) του Paolo Virzi (2016) Ιταλία
«…η χαρά είναι τρέλα ή η τρέλα είναι χαρά;»
Infinitely Polar Bear (Οικογενειακές ανισορροπίες)της Maya Forbes (2014) ΗΠΑ
«…η αγάπη συμβαδίζει πάντα με τη “λογική”;»
Si Puo Fare (Μπορεί να γίνει) του Giulio Manfredonia (2008) Ιταλία
«…η ψυχιατρική μεταρρύθμιση μπορεί να γίνει;»
En Man som Heter Ove (Ο κύριος Οβε) του Hannes Holm (2015) Σουηδία
«… η ζωή μας καθορίζει με έναν τρόπο, αλλά υπάρχει και τρόπος να της δίνουμε σχήμα εμείς…»
2018-2019
Temple Grandin (Ζωή σαν τριαντάφυλλο) του Mick Jackson(2010)ΗΠΑ
«…μπορεί οι ομοιότητες μας να μας φέρνουν πιο κοντά, αλλά είναι οι διαφορές μας που μας κάνουν υπέροχους»
Mary and Max του Adam Elliot (2009) Αυστραλία
«…αν «ο κόσμος σου» σε αποβάλλει γιατί απλά είσαι διαφορετικός, μπορείς να «φτιάξεις» έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητά σου μπορεί να υπάρχει»
Shoplifters (Κλέφτες καταστημάτων) του Hirokazu Koreeda (2018) Ιαπωνία
«…είναι κλοπή ή απόκτηση ζωής και αυτοί είναι όχι «Κλέφτες καταστημάτων» αλλά «Κλέφτες ζωής»
2019-2020
The Other Side of Hope (Η άλλη όψη της ελπίδας) του Aki Kaurismaki(2017) Φιλανδία
« η Ευρώπη… με την υποκριτική αποδοχή της διαφορετικής κουλτούρας και την ψεύτικη ανεκτικότητα και ελεημοσύνη»
55 Steps (55 σκαλοπάτια) του Bille August (2017)
«Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα ασθενών,καταχρηστικά και καταναγκαστικά συστήματα φροντίδας ψυχικής υγείας, ανθρωπιά, φιλία, διαφορετικότητα και αποδοχή. Η αληθινή ιστορία της Eleanor Riese»
Frances του Graeme Clifford (1982) ΗΠΑ
«η κάθε κοινωνία διαφυλάσσει πάντα και με κάθε τρόπο τα όριά της εξοντώνοντας και εξαλείφοντας το διαφορετικό άλλοτε άμεσα κι άλλοτε έμμεσα. Η αληθινή ιστορία της τραγικής ηθοποιού Frances Farmer»
The Dark Horse(Το μαύρο άλογο) του James Napier Robertson (2014)
«αυτός που η κοινωνία στιγματίζει ως «τρελό» είναι αυτός που θα δώσει κίνητρο, ελπίδα και έμπνευση στα περιθωριοποιημένα από την κοινωνία των «λογικών» παιδιά. Η ζωή του Νεοζηλανδού Μαορί πρωταθλητή σκάκι Genesis Potini»
Little Miss Sunshine των Jonathan Dayton & Valerie Faris (2006) Η.Π.Α
«…ηττημένος δεν είναι κάποιος που δεν κερδίζει, πραγματικά ηττημένος είναι αυτός που είναι τόσο φοβισμένος που ούτε καν θα προσπαθήσει»
An angel at my table της Jane Campion.
«η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως καταφύγιο για τους στιγματισμένους, μοναχικούς και απογοητευμένους και να τους κάνει δυνατούς και ανθεκτικούς. Η αυτοβιογραφία της σπουδαίας Νεοζηλανδής συγγραφέως Janet Frame που πλήρωσε το τίμημα για να υπάρξει ως διαφορετική»
Der Krieger und die Kaiserin (Η Πριγκίπισσα και ο Πολεμιστής) του Tom Tykwer (2000) Γερμανία
«η σύγχρονη κοινωνία και η μοναχικότητα παράλληλα όμως η μοίρα και η δύναμη της αγάπης θα καταφέρουν να οδηγήσουν δυο χαμένες και μοναχικές ψυχές στη φυγή, τη λύτρωση, την ανατροπή»
Samba των Olivier Nakache και Éric Toledano (2014) Γαλλία
«ο σύγχρονος παγκοσμιοποιημένος κόσμος σε κρίση, πολυπλοκότητα, σκληρότητα ξενοφοβία, ρατσισμός, ο παραλογισμός της εμπειρίας των μεταναστών»
At Eternity’s Gate (Στην Πύλη της Αιωνιότητας) τουJulian Schnabel (2018)
«Η τελευταία περίοδος της ζωής του Βίνσεντ Βαν Γκογκ, η «άλλη όψη» μιας πραγματικότητας που αποτυπώνει τη βία της τέχνης, μιας τέχνης που γίνεται ανάγκη και ταρακουνάει την ψυχή του και αυτό το ταρακούνημα κάνει την καλλιτεχνική λάβα να ξεχειλίσει»
2020-2021
Upok (Το μάθημα) των Kristina Grozeva και Petar Valchanov (2014) Βουλγαρία
«πολιτική ύφεση και παγιωμένη κοινωνική διαφθορά και τα ηθικά διλήμματα του εγκλωβισμένου πολίτη-μονάδα ανάμεσα στην οικονομική κατάρρευση και τον τρόμο της επιβίωσης»
Babyteeth της Shannon Murphy (2019) Αυστραλία
«Πόσο τέλειο είναι το να μην έχεις ακόμα πεθάνει και ακόμα πόσο τέλειο είναι να βρεις την αλήθεια στη ζωή σου και να προλάβεις να την μοιραστείς με τους αγαπημένους σου»
Benny and Joon του Jeremy Chechik (1993)
«Η ανάρρωση, η εξατομικευμένη φροντίδα και η σημασία του δικτύου υποστήριξης
Ο σεβασμός και η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανθρωπιά και η δύναμη της αγάπης και της φιλίας»
Mandariinid (Μανταρίνια) του Zaza Urushadze (2013) Εσθονία
«Ο διαρκής αγώνας να παραμείνει κανείς άνθρωπος μέσα στο απάνθρωπο πλαίσιο μιας τραγωδίας, ο παραλογισμός του πολέμου και η μεγαλύτερή του απώλεια, η ανθρωπιά»
The Tale της Jennifer Fox (2018) ΗΠΑ
«Η μνήμη για να καλύψει ένα τραύμα αλλάζει τα γεγονότα σε μια άλλη «καλύτερη» αφήγηση, μέχρις ότου είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε. Η πραγματική ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησης της Jennifer Fox στην ηλικία των 13 ετών»
Die Welle (Το κύμα) του Dennis Gansel (2008) Γερμανία
«σε μία «αποκοιμισμένη» κοινωνία πόσο πιθανό ειναι να παγιδευτείς στη φασιστική νοοτροπία υπό το βάρος προσωπικών και κοινωνικών αδιεξόδων»
Twarz (Με άλλο πρόσωπο) της Malgorzata Szumowska (2018) Πολωνία
«προσωπική ταυτότητα και κοινωνική αποδοχή απέναντι στο ρατσιστικό πρόσωπο των μικρών κοινωνιών που δεν ανέχονται καμία διαφορετικότητα. Ο ρατσισμός, η υποκρισία και η ματαιοδοξία της εκκλησίας»
The tree (Το δέντρο που ψιθύριζε) της Julie Bertucelli (2018)
«Οικογενειακοί δεσμοί, η αγάπη, η αβεβαιότητα, το απρόβλεπτο, η απώλεια. Το πένθος
ως διαδικασία εξέλιξης που δίνει ένα καινούργιο νόημα στη ζωές των ανθρώπων που μένουν»
Un cuento chino (Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό) του Sebastian Borensztein (2011) Αργεντινή
«καμιά φορά οφείλεις να αφήνεσαι στα απρόοπτα της ζωής, γιατί αν δεν προκαλέσουν μεγάλες τραγωδίες, μπορεί να σε οδηγήσουν σε απλές ομορφιές, ή μεγάλη ευτυχία»
Au nom de la terre (Άγονη γη) του Edouard Bergeon (2019) Γαλλία
«Η ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη Edouard Bergeon.Πατριαρχία και ανταγωνιστική κοινωνία επιδόσεων όπου η δύναμη, ο ανδρισμός, η προσωπική ολοκλήρωση, προσδιορίζονται μόνο μέσα από την επαγγελματική επιτυχία»
2021-2022
Soul Kitchen του Fatih Akin (2009) Γερμανία
«Η εναλλακτική κουλτούρα, η καλλιτεχνική ταυτότητα, η άτυπη αυτονομία, η ανάγκη για επιβίωση, αλλά και οι αξίες των μεταναστευτικών κινημάτων, όπως η πίστη και η φιλία»
