“Σταματώντας τα ψυχοφάρμακα με τη βοήθεια της ορθομοριακής ιατρικής”
Του Ρόλαντ Ρίχτερ*
Νευροληπτικά, αντικαταθλιπτικά, λίθιο, καρβαμαζεπίνη, αγχολυτικά
Τι θα γίνει, αν πείτε στον νευρολόγο ή τον ψυχίατρό σας ότι παρά τα ψυχοφάρμακα που σας δίνει, εσείς συνεχίζετε να έχετε ψευδαισθήσεις, φοβίες και σκέψεις αυτοκτονίας; Συνήθως αυτό που συμβαίνει είναι μια αύξηση της δόσης ή μια ψυχιατρική εισαγωγή. Όταν κάποιοι από τους ανθρώπους που παρακολουθούσα εγώ συνέχιζαν να έχουν ψυχικά προβλήματα, παρά τη λήψη νευροληπτικών, αντιπαρκινσονικών, αντικαταθλιπτικών, λιθίου και αγχολυτικών, οι ίδιοι δεν αναγνώριζαν κανένα νόημα στο να συνεχίζουν να παίρνουν τα φάρμακα και να ναρκώνονται. Σε μια τέτοια κατάσταση εγώ ούτε μπορούσα να τους πείσω να πάρουν Risperdal, Haldol, Truxal, Dipiperon, Dogmatil, eunerpan, Neogama, Neurocil, Taxilan, Tegretal, Fluctin κλπ, ούτε όμως και να πάρω στα σοβαρά το αίτημά τους και να τους υποστηρίξω στην εφαρμογή της επιθυμίας τους για διακοπή των φαρμάκων.
Αναρωτιόμουν τι είδους συγκεκριμένη βοήθεια θα μπορούσα να οργανώσω ή να προσφέρω ο ίδιος, γιατί κατά τη διακοπή των ψυχοφαρμάκων μπορούν να προκύψουν αφόρητοι φόβοι και παραισθήσεις, που οδηγούν μάλιστα συχνά σε απόπειρες αυτοκτονίας. Πού και πού ο ύπνος είναι για πολύ καιρό τόσο διαταραγμένος, ώστε να μην μπορεί κανείς να βρει την αναγκαία χαλάρωση και ηρεμία. Δυστυχώς διαπίστωσα από την εμπειρία μου ότι ένας σημαντικός λόγος για την τόσο μεγάλη προώθηση ειδικά των νευροληπτικών είναι η ιδιότητά τους να ναρκώνουν χημικά σε τέτοιο βαθμό τη συνείδηση των ανθρώπων, ώστε να είναι πιο εύκολο αυτοί να ελεγχθούν και να διοικηθούν στα ψυχιατρεία και στα ψυχιατρικά οικοτροφεία.
Οι πολυάριθμες προσπάθειες των ανθρώπων που φρόντιζα, να σταματήσουν τα ψυχοφάρμακα, μου έδειχναν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν συμφωνούν με τη θεραπεία τους, αλλά αντίθετα επιζητούν μια ζωή χωρίς νευροληπτικά ή άλλα ψυχοφάρμακα και μια τέτοια ζωή τους φαίνεται εφικτή. Αυτό με έκανε να μην μπορώ πια να συνεχίσω να βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποιον, ο οποίος θα τους ασκούσε πίεση, ώστε να τους αναγκάσει να πάρουν τα φάρμακα που τους έγραφε κάποιος νευρολόγος ή ψυχίατρος.
Η εμπειρία μου είναι ότι όλα τα ψυχοκοινωνικά προβλήματα ρυθμίζονται σήμερα μέσα από τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες χρησιμοποιούν την κλασική ιατρική, για να τα χαρακτηρίσουν «ψυχικές αρρώστιες». Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή κοινωνικά φόρουμ με δύναμη ή πολιτικές εξουσίες, που να εξετάζουν με σοβαρότητα αν υπάρχουν εναλλακτικές μορφές βοήθειας για ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα. Τα χρήματα παίζουν έναν υπερβολικά μεγάλο ρόλο. Για παράδειγμα μια «ιδανική» νευροληπτική θεραπεία με Risperdal μπορεί να στοιχίσει περίπου 2500 ευρώ ετησίως (και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται μόνο το κόστος του φαρμάκου). Ο γιατρός κάνει αυτό που του λέει η φαρμακοβιομηχανία. Γιατί όμως να υπάρξουν σοβαρές προσπάθειες από γιατρούς να βρουν εναλλακτικές λύσεις στη λήψη ψυχοφαρμάκων, αν αυτές δεν καλύπτονται οικονομικά από τα ταμεία υγείας, ή, αν αυτό συμβεί, μόνο μετά από μηνύσεις και διεκδικήσεις δια της δικαστικής οδού;
Σύμφωνα με την εμπειρία μου η ορθομοριακή ιατρική μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια σε ανθρώπους που βρίσκονται στη διαδικασία απεξάρτησης από ψυχοφάρμακα ή στην αντιμετώπιση ανεπιθύμητων ψυχολογικών συμπτωμάτων, οι ενδιαφερόμενοι όμως πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους. (Ο Linus Pauling, αμερικανός ιδρυτής της ορθομοριακής ιατρικής, που τιμήθηκε δύο φορές με το βραβείο Νόμπελ Χημείας, περιέγραφε αυτή τη θεραπεία ως διατήρηση της καλής υγείας και θεραπεία ασθενειών μέσα από αλλαγή της συγκέντρωσης αμινοξέων, ενζύμων, ιχνοστοιχείων, βιταμινών, βιταμινοειδών, μετάλλων, λίπους και πρωτεϊνών, στοιχεία τα οποία υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα και είναι αναγκαία για την υγεία. ) Αν η ορθομοριακή ιατρική υποδιπλασιάσει τα έξοδα αυτών των 2500 ευρώ, δεν θα έπρεπε το ταμείο υγείας να αναλάβει με χαρά αυτά τα έξοδα; Γελιέστε φριχτά.
Η εξουσία που έχουν αυτή τη στιγμή οι φαρμακοβιομηχανίες γίνεται κατά τη γνώμη μου κατανοητή, μόνο αν γνωρίζει κανείς ότι αυτές είναι που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της ιατρικής μετεκπαίδευσης. Ούτε και η ιατρική υπηρεσία των ταμείων υγείας είναι σε θέση να δει εναλλακτικές προτάσεις στην ορθόδοξη ιατρική φροντίδα. Κατά κανόνα, από τη στιγμή που μπαίνετε ως ασθενής σε κάποιο ψυχοφαρμακευτικό σχήμα, κανείς πια δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθεί με τη βιογραφία σας. Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς σχεδόν ανέφικτο, υπό την επίρροια ψυχοφαρμάκων, κυρίως νευροληπτικών. Κανείς δεν θα προσπαθήσει να αναπτύξει μαζί σας κάποιες στρατηγικές αντιμετώπισης, με τις οποίες θα μπορείτε πιθανόν να επεξεργαστείτε τις ματαιώσεις, την επιθετικότητα, το πένθος, τις απογοητεύσεις, τις προσδοκίες από τη ζωή σας ή προβλήματα με την εγγύτητα ή την απόσταση από άλλους ανθρώπους, ώστε να τις ενσωματώσετε στην προσωπικότητά σας με έναν εποικοδομητικό τρόπο.
Πριν προχωρήσω στην αφήγηση των εμπειριών μου από την ορθομοριακή ιατρική, θέλω να αναφερθώ στους κινδύνους που μπορούν να προκύψουν από μια άκριτη ανάγνωση του κειμένου μου. Αυτό μου είναι πολύ σημαντικό, γιατί δεν θα σας βοηθήσει να εξιδανικεύσετε τις πληροφορίες που θα σας δώσω. Αν παίρνετε για πολλά χρόνια τα ψυχοφάρμακα, πρέπει να υπολογίζετε ότι μπορεί να έχετε αναπτύξει μια συνήθεια και μια εξάρτηση απ’ αυτά. Μια ξαφνική διακοπή των ψυχοφαρμάκων και η άμεση αντικατάστασή τους από ουσίες της ορθομοριακής ιατρικής δεν προβλέπεται να έχει επιτυχία.
Σε μια διαδικασία διακοπής είναι πολύ σημαντική μια αλλαγή της διατροφής σας. Θα αναφερθώ στη συνέχεια σ’ αυτό. Επίσης μπορούν να σας υποστηρίξουν ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, καθώς και άνθρωποι από το περιβάλλον σας, που είναι κοντά σας και για τους οποίους έχετε την αίσθηση ότι μπορούν να σας βοηθήσουν.
Μια επιτυχημένη προσπάθεια διακοπής
Κάποιος από τους ανθρώπους που παρακολουθώ σταμάτησε κάποτε μόνος και χωρίς συνεννόηση τα φάρμακά του και βρισκόταν στα πρόθυρα μιας νέας ψύχωσης, όταν με δάκρυα στα μάτια με παρακάλεσε να τον προστατέψω από μια ακόμα ακούσια εισαγωγή στο ψυχιατρείο. Τον ρώτησα αν είχε πάρει ως τώρα βιταμίνη Β. Μου απάντησε πως θα έπαιρνε οτιδήποτε μπορεί να τον βοηθήσει να σταματήσει αυτόν τον φαύλο κύκλο των ακούσιων νοσηλειών. Του δώρισα ένα σωληνάριο βιταμίνης Β (δεν χρειάζεται συνταγή), που το πήρε αμέσως και στη συνέχεια τον πήγα σε έναν γιατρό, που του έκανε έναν ενδοφλέβιο ορό βιταμινών. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να πηγαίνει αισθητά καλύτερα. Ήταν η πρώτη φορά που μ’ αυτόν τον τρόπο αποφεύχθηκε μια ψυχιατρική εισαγωγή. Αργότερα πήρε υψηλές δόσεις βιταμίνης C ως Natriumascorbat, και η κατάστασή του βελτιώθηκε περαιτέρω. Επιπλέον βοήθεια βρήκε με τη λήψη Μαγνησίου και καλίου, ενώ ένα αντισταμινικό κλασικό φάρμακο τον βοήθησε να σταθεροποιηθεί. ΜΕ Tryptophan μπόρεσε και πάλι να κοιμηθεί κανονικά τη νύχτα. Η διάθεσή του βελτιώθηκε βάζοντας κρόκο στα γεύματά του. Για να μην ξυπνά τη νύχτα του δόθηκε τσάι από Passsionblumen και Pfingsrose. Μια περαιτέρω βελτίωση στο κεντρικό νευρικό σύστημα επιτεύχθηκε με το ανέβασμα της δόσης του μαγνησίου. Αλλάζοντας τη διατροφή του ώστε να τρώει μόνο ωμούς καρπούς, ανακουφίστηκε ακόμα περισσότερο.
Αλλαγή της διατροφής
Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου μπορώ να βεβαιώσω ότι τα αποτελέσματα της ορθομοριακής ιατρικής είναι πολύ καλύτερα, όταν το ενδιαφερόμενο άτομο τρέφεται με φυσικές, ανεπεξέργαστες τροφές. Για το πώς μπορεί κανείς να οδηγηθεί σε ασθένειες μόνο και μόνο με τη λάθος διατροφή, μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο των Theron Randolph και Ralph Moos (1995). Εμπλουτιστικές είναι και οι πληροφορίες, που αναφέρονται στο βιβλίο του Carl Pfeiffer (1986), με τίτλο «Διατροφική θεραπεία σε ψυχικές ασθένειες».
Σε ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν πραγματικά να ξαναποκτήσουν και να διατηρήσουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια καλή φυσική κατάσταση και υγεία, θέλω να συστήσω το βιβλίο «Ο μεγάλος Κόντς της υγείας» (1995). Παρατήρησα ότι πολλοί από τους ανθρώπους που παρακολουθώ έχουν επωφεληθεί εξαιρετικά στην ψυχική τους ισορροπία από τη διδασκαλία του Franz Konz σε συνδυασμό πολλές φορές με την εφαρμογή μιας ορθομοριακής ιατρικής θεραπείας (Dietl-Ohlenschlöger, 1998). Ένα τέτοιο περίτρανο παράδειγμα ήταν η περίπτωση μιας κυρίας που φρόντιζα, η οποία μπόρεσε να ελέγξει τον αλκοολισμό της με συμβουλές του Κόντς, πληροφορίες από τον καναδικό σύνδεσμο σχιζοφρενών και μια ορθομοριακή ιατρική θεραπεία. Μετά απ’ αυτό πείστηκα ότι οι ασυνήθιστες απόψεις του Κόντς περί διατροφικής θεραπείας μπορούν να εφαρμοστούν με επιτυχία και στις περιπτώσεις ψυχικών ασθενειών. Δεν μπορώ να κρίνω αν αυτό θα βοηθούσε τον καθένα. Ωστόσο οι διατροφικές συμβουλές της ορθομοριακής ιατρικής μπορούν να αναζητηθούν στο «Εγχειρίδιο Διατροφικών στοιχείων του Burgenstein», του Lothar Burgenstein.
Άλλη μια επιτυχημένη περίπτωση διακοπής ψυχοφαρμάκων
Ένας από τους ανθρώπους μου, με τη διάγνωση «παρανοϊκή σχιζοφρένεια» και μεγάλη εξάρτηση από το αλκοόλ, βρισκόταν πριν από μια νέα ψυχιατρική εισαγωγή, μόλις λίγες εβδομάδες μετά το εξιτήριό του, έχοντας διακόψει σε διάστημα έξι εβδομάδων το Haldol και το Truxal. Σ’ εκείνη τη δύσκολη φάση του συνέστησα να τρέφεται με ωμές τροφές και να κάνει κάποια ορθομοριακή θεραπεία. Για περίπου έναν χρόνο άντεξε την αποχή από το αλκοόλ χωρίς να παίρνει ψυχοφάρμακα. ΜΕ την κατάλληλη ψυχοκοινωνική υποστήριξη έφτασε στο σημείο να είναι τόσο υγιής, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει σχεδόν πλήρως σε μια φυσιολογική θέση εργασίας. Η ορθομοριακή αγωγή του συνίστατο σε υψηλές δόσεις βιταμινών του συμπλέγματος Β, ασβέστιο, μαγνήσιο, ψευδάργυρο, βήτα καροτίνη με τη μορφή χυμού (καθημερινά ένα κιλό καρότα, κατά προτίμηση φρέσκα αποχυμωμένα), επιπλέον σε υψηλή δόση βιταμίνες Β1, Β6 και Β12. Με τσάι τριαντάφυλλου και Passionsblüten σε υψηλή συγκέντρωση μπορούσε να κοιμηθεί καλά τη νύχτα, ενώ έπαιρνε υποστηρικτικά για τον ύπνο επίσης βιταμίνη C σε σκόνη, μαγνήσιο και ασβέστιο. Με ένα Trypophan μπορούσε να κοιμηθεί περίπου 90 λεπτά. Η απεξάρτηση από το Trypophan ήταν στη συνέχεια χωρίς κανένα πρόβλημα.
Μια αποτυχημένη προσπάθεια διακοπής
Ένας από τους πελάτες μου, άνδρας, 34 ετών, βασανιζόταν συνεχώς από ψευδαισθήσεις και σκέψεις αυτοκτονίας. Του δίνονταν όλο και περισσότερα ή διαφορετικά ψυχοφάρμακα ή του αύξαναν τη δόση. Σε μια φάση που είχε ξεκινήσει να παίρνει για πρώτη φορά το Risperdal, είχε εκφράσει την επιθυμία να το σταματήσει, εξαιτίας των σοβαρών παρενεργειών του. Τον αποθάρρυνα να σταματήσει ξαφνικά και έτσι ξεκίνησε μια αγωγή σε κάποιον ορθομοριακά προσανατολισμένο ψυχίατρο. Μ’ αυτόν τον τρόπο απέφυγε την σταδιακή αύξηση της δόσης σε διάστημα τεσσάρων μηνών, όπως προβλεπόταν αρχικά. Ωστόσο δεν στάθηκε δυνατό να μειωθεί η δόση του Risperdal, γιατί η συνέχιση της ορθομοριακής θεραπείας θα στοίχιζε περίπου 50 ευρώ το μήνα, ποσό πολύ υψηλό για τον ενδιαφερόμενο. Όταν σταμάτησε την ορθομοριακή αγωγή, η δόση του Risperdal αυξήθηκε κατά 2,5 φορές. Αν το κρατικό ταμείο υγείας είχε αναλάβει το κόστος για τη ορθομοριακή αγωγή, θα μπορούσε να εξοικονομήσει ως ταμείο περίπου 1000 ευρώ το χρόνο.
Απ’ αυτό το παράδειγμα γίνεται φανερό, ότι τα ταμεία υγείας δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για μια μείωση του κόστους στον τομέα της υγείας. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν σημαντικό να ακουστεί η θέση ομάδων και ειδικών, που αμφισβητούν την κλασική ιατρική και ασχολούνται με αποτελεσματικές εναλλακτικές θεραπείες. Τα υπουργεία κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου υποστηρίζοντας έτσι τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών, οι οποίες υπερασπίζονται το μονοπώλιό τους στον τομέα της ιατρικής φροντίδας.
Αυτή η οικονομικά τραγική κατάσταση στον τομέα της υγείας αποτελεί πολιτικό πρόβλημα, το οποίο δεν παίρνει στα σοβαρά κανένα από τα παλιά κόμματα. Επειδή η πολιτική ήταν ανέκαθεν στενά εμπλεγμένη με τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών, είναι αναγκαίο να ενημερωθούν για την φαύλη αυτή κατάσταση όλοι οι άνθρωποι που σχετίζονται με την ψυχική νόσο.
Συγκεκριμένα βήματα
Αν σας ενδιαφέρει σοβαρά να αποκτήσετε κάποιον έλεγχο πάνω στα ψυχολογικά σας προβλήματα, ή καλύτερα πάνω στους τρόπους αντιμετώπισής τους, είναι πολύ βοηθητικό να ενταχθείτε σε μια ομάδα αυτοβοήθειας. Συγκεκριμένες διευθύνσεις μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα της «ομοσπονδίας ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία», ή μέσω ταχυδρομείου (BPE e.V. Thomas-Mann Strasse 491, D-53111 Bonn). Αν δεν υπάρχει κάποια ομάδα αυτοβοήθειας στην περιοχή σας, μπορείτε να ιδρύσετε εσείς μία (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κ.α. επαγγελματίες στο χώρο της ψυχικής υγείας μπορούν να σας βοηθήσουν πρακτικά σε κάτι τέτοιο, αυτή είναι η δουλειά τους!) Εμπλεκόμενοι σε μια ομάδα αυτοβοήθειας θα διαπιστώσετε γρήγορα ότι δεν είναι οι μόνοι, που προσπαθούν να ζήσουν και πάλι μια αυτοδιαχειριζόμενη και αξιοπρεπή ζωή.
Αν πιστεύετε ότι, πέρα από τη διακοπή των ψυχοφαρμάκων, θα ‘πρεπε να αντιμετωπίσετε τη λεγόμενη «ψυχική αρρώστια» σας με κάποιες άλλες φαρμακευτικές ουσίες, μπορείτε – ως επόμενο βήμα – να πάρετε στα χέρια σας ένα μέρος της ιατρικής σας κάλυψης. Η ορθομοριακή ιατρική προβλέπει τη χρήση όχι μόνο των κατάλληλων διατροφικών ουσιών, αλλά και άλλων ουσιών που μπορούν να υποστηρίξουν ή να ανακουφίσουν κάποιον από τα συμπτώματα μιας επονομαζόμενης ψυχικής ασθένειας. Αν προσπαθήσετε να εφαρμόσετε τις συστάσεις του εγχειριδίου του Burgenstein, θα προκύψουν κάποιες ερωτήματα σαν τα παρακάτω: Να αγοράσω κάποιες από τις βιταμίνες ή τα ιχνοστοιχεία ου αναφέρονται εκεί; Να ψάξω κάποιον γιατρό, ο οποίος να μπορεί να με βοηθήσει στη λήψη βιταμινών, ιχνοστοιχείων, μετάλλων, αμινοξέων κλπ; Επειδή οι βιταμίνες και τα ιχνοστοιχεία δεν χρειάζονται συνταγή για την αγορά τους, μπορεί κανείς να τα αγοράσει μόνος ή μόνη και να δοκιμάσει με τη λήψη ποιων απ’ αυτά νιώθει καλύτερα.
Νιώθω καλύτερα όταν σταματήσω να χρησιμοποιώ νικοτίνη, καφέ, αλκοόλ, επεξεργασμένη ζάχαρη και παράνομα ναρκωτικά; Με βοηθούν οι ωμές τροφές; Να αλλάξω τον νευρολόγο-ψυχίατρο που με παρακολουθεί; Γιατί να μην πειραματιστώ με τσάγια από διάφορα βότανα; Χρειάζομαι γενικά κάποιον γιατρό ή μήπως όχι;
Άλλες εμπειρίες
Η εμπειρία μου λέει ότι, αφού έχει κανείς ξεπεράσει την πρώτη στερητική φάση, νιώθει συνολικά πολύ καλύτερα, αν αποφύγει να χρησιμοποιήσει οποιεσδήποτε εξαρτησιογόνες ουσίες. Για τους ανθρώπους με ψυχιατρική διάγνωση ισχύει φυσικά αυτό που ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Συστηματική σωματική δραστηριότητα στον καθαρό αέρα, κανονικός ύπνος, σταθερές κοινωνικές σχέσεις, ένας υποστηρικτικός κύκλος φίλων και γνωστών και πιιθανόν ψυχοθεραπευτικές συναντήσεις μπορούν να επηρεάσουν θετικά την εξέλιξη ψυχολογικών προβλημάτων.
Σε μια περίπτωση βίωσα το πώς μια λαθεμένη ψυχιατρική διάγνωση οδήγησε στη χορήγηση νευροληπτικών φαρμάκων. Ο γηραιός κύριος που παρακολουθούσα είχε αρχίσει να ξεχνά σε υπερβολικό βαθμό και έτσι του συνέστησα να επισκεφτεί έναν παθολόγο και έναν ραδιολόγο για έλεγχο. Οι γιατροί διαπίστωσαν μια δυσλειτουργία στον θυρεοειδή του. Με τη βοήθεια ιχνοστοιχείων μπόρεσε να μειωθεί η δόση της παρεχόμενης ορμόνης του θυρεοειδούς. Μια τέτοια παρέμβαση κανονικά δεν εγκρίνεται από την κλασική ιατρική. Σε μια άλλη περίπτωση (διάγνωση: «μεταιχμιακή διαταραχή της προσωπικότητας» με εξάρτηση από το αλκοόλ) χρησιμοποιώντας ένα παρασκεύασμα πολυβιταμινών με ιχνοστοιχεία (Viomin N), κατέστη περιττή η καθημερινή χρήση του αντικαταθλιπτικού L-Tryptophan, ενώ μια προσεγμένη διατροφή οδήγησε στην κατάργηση ενός νευροληπτικού. Μέσα από συχνές επισκέψεις και τηλεφωνήματα πέτυχα να μην εφαρμοστούν σε περιόδους κρίσεις οι εκφραζόμενες αυτοκτονικές σκέψεις. Μια εισαγωγή σε κλειστό τμήμα θα ήταν βεβαίως μια πολύ βολική λύση για περιορισμό του ρίσκου – βολική ωστόσο μόνο για μένα, αν λάβει κανείς υπόψιν του την συχνή επίδραση που έχουν τα νευροληπτικά και τα αντικαταθλιπτικά, να αυξάνουν τις σκέψεις αυτοκτονίας, καθώς και την υψηλή συχνότητα αυτοκτονιών που παρατηρούνται στα κλειστά ψυχιατρικά τμήματα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να συστήσω σε κάθε άνθρωπο που έχει διαγνωστεί ως «ψυχικά πάσχων» να μην αφήνεται άκριτα και αδρανής στην συνήθη θεραπεία που προσφέρεται από την κλασική ιατρική, γιατί αυτό σημαίνει πολύ συχνά την απώλεια της αυτονομίας του. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι οι γνώσεις της ανθρωπιστικής ψυχολογίας που διαθέτω με βοήθησαν σε κρίσιμες καταστάσεις να συμπεριφερθώ σχετικά χωρίς φόβο. Αυτό ίσχυσε και σε συνθήκες που είχαν προκύψει από κάποια μου προσπάθεια να σταματήσω ξαφνικά τα ψυχοφάρμακα. Εκτός όλων των άλλων η χριστιανική πίστη μου ήταν για μένα πολλές φορές ένα σημαντικό στήριγμα.
Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ χρήσιμες οι δημοσιεύσεις των ίδιων των ενδιαφερομένων και των υποστηρικτών τους, για να μπορέσει κανείς να αντιπαρατεθεί σε έναν κόσμο ανοησίας και προκαταλήψεων, έναν κόσμο που αντιπροσωπεύουν και στον οποίο κυριαρχούν πολλοί (όχι όλοι) νευρολόγοι και ψυχίατροι. Η ορθόδοξη ιατρική αποτελεί στις μέρες μας ένα παράλογο, που αντιπαρατίθεται με απίστευτο πείσμα στην υγιή ανθρώπινη λογική. Γιατί μια κατάσταση ελλιπούς λογικής και σταθερότητας ή ένας ασαφής προσανατολισμός στη ζωή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ψυχοφάρμακα σε έναν χώρο ξένο προς την πραγματικότητα, αλλά σε διάλογο με τον εαυτό μας και τους άλλους. Καθήκον μιας ψυχιατρικής που αισθάνεται δεσμευμένη απέναντι στο άτομο και όχι απέναντι στις φαρμακευτικές εταιρείες θα έπρεπε να είναι να διευκολύνει τον άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια να αναπτύξει μια χρήσιμη ιδέα για το ποιος είναι, πού στέκεται στη ζωή και προς τα πού πάει.
Αντί γι’ αυτό συνταγογραφούνται μόνο ψυχοφάρμακα και το άτομο καθοδηγείται σ’ έναν δρόμο που καταλήγει σε προστατευόμενα διαμερίσματα και οικοτροφεία. Υπάρχουν οργανωμένα από πολιτική και κοινωνική άποψη μόνο ιδρύματα, που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με τις φαρμακοβιομηχανίες και την υπάκουη στα συμφέροντά της κλασική ιατρική. Τα νευροληπτικά και τα αντικαταθλιπτικά μπορούν βέβαια να «κουκουλώσουν» προσωρινά ψυχοκοινωνικές κρίσεις που μπορούν να είναι επικίνδυνες για τη ζωή και να δώσουν την εντύπωση ότι τις αναχαιτίζουν (πολλές φορές βέβαια τις προκαλούν!) – αν όμως χρησιμοποιούνται, πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα για την αντιμετώπιση της κρίσης και μόνο μετά από ενημέρωση και έγκριση του ενδιαφερόμενου.
Από τότε που βλέπω τους ανθρώπους που παρακολουθώ να προσπαθούν να γλυτώσουν από τα ψυχοφάρμακα, θεωρώ τα νευροληπτικά και τα αντικαταθλιπτικά μια επικίνδυνη πατερίτσα. Όποιος προχωρά με πατερίτσες για χρόνο περισσότερο απ΄ όσο τις χρειάζεται, κάποια στιγμή θα τις έχει συνηθίσει και θα είναι εξαρτημένος απ’ αυτές. Μια ζωή προσωπικής ευθύνης και αυτονομίας αποκλείει κατά τη γνώμη μου τη μακροχρόνια λήψη νευροληπτικών και αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Επειδή οι φαρμακοβομηχανίες και η κλασική ιατρική έχουν σοβαρά οικονομικά συμφέροντα, δεν πρόκειται από την πλευρά τους να προσπαθήσουν να προσφέρουν σε ψυχικά πάσχοντες ανθρώπους τη βοήθεια που αυτοί χρειάζονται. Σε όλους τους άμεσα ενδιαφερόμενους, τους συγγενείς τους, φίλους και φίλες ανθρώπων με ψυχοκοινωνικά προβλήματα έχω μόνο να συστήσω να χρησιμοποιήσουν αυτό το είδος βοήθειας, που θα μπορέσει να αναχαιτίσει τη μακροχρόνια παραμονή τους σε ψυχιατρικές κλινικές και σε ιδρύματα της λεγόμενης μετανοσοκομειακής φροντίδας μετά απ’ αυτές.
